skip to main |
skip to sidebar
'Lengths of film lying thither and yon.' Urenlange liefde voor het beeld, stilstaand en bewegend. Met als 'smoes' de goudkoorts in Klondike, Heeft goud eigenlijk een praktisch nut buiten decoratie? Het levert film-manna op in elk geval. Bill Morrison werkt in de serene, ook wat slome stijl van Ken Burns. Urenlang zweeft Morrison door het verleden van een verloren stad. Geen voice-over, een dappere en aangename keuze. Slechts Julianne Barwick-achtige muziek en tussentitels begeleiden de kijker langs de cruciale vondst. Dozen vol filmgoud, op de bodem van een verlaten zwembad. De tijd heeft prachtige glitches in het materiaal gekerfd. Pollockiaans expressionisme geeft de films mysterieuze rafelranden en open plekken. Het werkt snel hypnotiserend. Er zijn met die filmbeelden eindeloze reeksen aan verhalen te maken. Van de wereld in het groot (Alexander Berkman, Judge Landis) tot Klondike in het klein (de appelman, de indiaan). Hoewel de docu gemakkelijk een half uur korter had gekund (en ook gemoeten), valt de wetenschappelijke volledigheid ook te waarderen. Tijd is snel en langzaam tegelijkertijd. Voor wie geduld heeft komen alle lijnen bij elkaar. Zou Morrison alle 300+ aan gevonden film-reels hebben weten te gebruiken? Dat leek me nou leuk, eindigen met: You have seen snippets from everything. 'What days they were while they lasted.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten