Shirin

'I have no desire for easy living.' Meta-maestro Kiarostami speelt het ultieme groteske spel. We kijken niet naar het beeld, maar naar mensen die dat doen. Het resulteert in een opmerkelijke aandachtsoefening, een film vervuld van platonische liefde voor film, die tegelijkertijd platonisch streng regeert. Gij zult het neppe beeld nooit zien. De setup biedt Kiarostami de kans een honderdtal sterren uit de Iraanse cinema (en Juliette Binoche) nader te bestuderen. Gelukkig wordt er niet geschranst (op wat kleine kauwbewegingen na). De strak gewenkbrauwde dames laten vele traantjes, terwijl ik zelf het 'hoorspel' annex soundscape (want dat wordt het toch) in het begin nog wel grappig vond. Het zou wellicht toffer zijn geweest als de actrices die we zien ook de stemmen in het verhaal vertolkten, een Wizard of Oz-spiegeling. Misschien lag dat in de ogen van Kiarostami (al) teveel voor de hand. Een vleugje politieke metafoor is in Iran onvermijdelijk, waar de film in die leegte eerst nog op Dorian Gray lijkt te hinten (opnieuw... het belang en het gevaar van het beeld), draait het later vooral om het Lijden der Vrouw. De queeste van Prinses Shirin naar begrip en erkenning. Dan zijn al die vrouwen in de zaal met hun blauwe hoofddoeken ineens meer dan decor, maar een prachtig statement op zich. 'This defeat is worth hundreds of victories.'