The Kings of Summer

'My mom reminds me of Blanka.' Pubermennekes in het allerprilste stadium, dat zijn de gekste en dus de beste, met hun 'innate sense of menace'. Tijdens het geniale Les Géants-intro zet The Kings of Summer vol in op die vibe. Al snel blijken de guppies echter mannen te moeten worden, en ze laten zelfs hun baarden staan. Het probleem van de film in a nutshell! Waren ze nog maar jong en onbedorven, dat zou ook voor de kijker beter zijn geweest. De Justin Bieber van het trio 'koningen' is het meest irritant. Leider van Thoreau's puber-Walden. Toch valt er best te lachen, ondanks de simpele racial slurs. (Dit is een white man's world waar de Aziaat het weer moet ontgelden.) Het enige personage dat werkelijk leeft, is de moeilijkst levende van allemaal. Een autistische combinatie van rugzakjes, uitgebeend, klein, mager, met andere woorden: de ware ster van de film heeft Wes Anderson-kwaliteiten. Niet voor niets duikt hij ook na de aftiteling nog even op. Hij ('het') blijkt te weinig om het scenario te redden. De regisseur built meer aan zichzelf dan aan bildung. De bling bling cameravoering schreeuwt Hire Me Hollywood. Dat is gelukt. Tegenwoordig doet Vogt-Roberts in game-adaptaties. Wie weet wanneer hij weer tijd vindt voor eigen familiale wijsheden. Retro SNES, maar dan anders. 'She didn't make me nervous, like your mom did.'