Hallelujah the Hills

'Watch the hole.' De Praagse lente bloeit in Amerika, jaren eerder, en nota bene met een Litouwer! Mekas en kornuiten slaan aan het apenkooien. Er is geen moment tijd voor rust, de boel begint in medias res en eindigt met een ferme klap. Ik kreeg van deze tombola duizend en een associaties, op dat vlak lijkt de film een concretisering van het regisseurs-bonnetje waarmee La muerte de un burócrata aanvangt. Ook een film die van Chaplin en Keaton houdt. Een film die de spirit van de nouvellue vague tot in ieder hoekje van het frame belichaamd. Voeg daar een Jules en Jim-'plot' aan toe en je krijgt – blijkbaar! – een soort Cassavetes met jazz runs. Er worden volksliedjes gezongen, Don Quichoteske plannen uitgebroed, hommages aan David Wark Griffith gebracht. En dat alles met een puberaal provocatieve free jazz spirit. Hoe meer het ontspoorde, hoe vaker ik aan het fysieke oeuvre van Van Warmerdam ging denken. Hij zal de film vast wel kennen. Alhoewel.... 'I haven't seen a movie in ten days.' Net wanneer al die vrijheid, blijheid volkomen afstompt – de daisies in de knop breken – is daar een plotse melancholie per clavecimbel. Dingen die niet verbazen: Mekas richtte tien jaar hiervoor al een filmtijdschrift op. De onnavolgbaar coole beeldgrapjes (teksten in allerlei talen) wezen de weg. 'Are you sure this is in position?'