The Breadwinner

'I'm a boy now.' Afghani & The Johnsons, een vrijheidslievende landen-take on Kabul en omgeving. Wordt het Disney of depri? Een beetje van beiden, maar 'gelukkig' vooral het tweede. Meer Jeanne d'Arc dan Mulan. Een meisje moet zich als jongen (ver)kleden, nu pa in de gevangenis zit, en 'r eten voor de familie moet worden gehosseld. Plots zijn de bebaarde koopmannen joviaal tegen haar, zo zonder (lang) haar. Het eerste kwart van de Ierse animatiefilm (Song of the Sea!) ergerde ik me nog wat aan de premisse, 'Arabisch dus problematisch', en aan een ander cliché, de taalkwestie. De acteurs praten Engels met accent. Doe dan liever gewoon Engels, als het dan toch moet. Al valt daardoor wel de uitspraak van Kaboel te leren (de a lijkt meer een o). 'Questions sought answers and then more questions.' Hoe erger de ellende, hoe beter de film wordt. Het meisje ziet onherroepelijk meer van de wereld. Tank-kerkhoven, en wegen vol misstanden. De filmmakers leven zich uit met scene-rijm, we springen van auto naar auto, en van grot naar grot. Om de moed erin te houden ontpopt Parvan ('Aatish') zich als duizend en een sprookjes-verteller. Juist tijdens de spiegel im spiegel-momenten schittert de animatie, net een oud prentenboek. De intense finale trekt 'm over de streep. Niks Disney, maar een zelf-kwellend bloedbad. 'East is the other way.'