Der Hauptmann

'Was zum Teufel geht hier vor?' WF Hermans, kom er maar in. Die laatste weken der decadentie in het stervende Derde Rijk, ze zijn een toppunt van nihilisme, van vuile schijn. Bezien vanuit een Duitse soldaat – nergens een gezicht van een geallieerde te zien – geeft dat toch weer een nieuw perspectief. Der Hauptmann heeft op zichzelf een klassieke vorm. De zwart-wit beelden vond ik zelfs wat al te chique gefilmd (denk Cold War), met een enkel kleurmomentje ter compensatie. De inhoud doet het hem hier dus. Een gestoord fin de siècle in een enkele aprilmaand. Op de klanken van Thierry Marichals trompet smeert een Duits soldaatje hem, hij vindt een chique uniform, en trekt het aan. De kleren maken de hoofdman. Geloven te zijn wie je níet bent, de oorlog die met je op de loop gaat. Meer en meer gaat de arme jongen in zijn damoklesiaanse waanbeeld geloven, zijn acacia's-dromen. Eindelijk kan hij zelf commanderen en terreur zaaien. Op een krankzinnige manier bleef ik nog lange tijd 'rooten' voor de sukkelaar, terwijl zijn weg bezaaid raakt met lijken. De titel verschijnt heel stoer pas na 24 minuten in heavy metal-kleuren en typografie. De film lijkt dan een soort Lina Wertmuller-'komedie', zo zwart als het uniform. Pas in een 'lager' wordt het al te schril en schrijnend. Het schieten komt voor de moraal. 'Dan haal ik de Hauptmann uit de drek.'