Un Homme qui Dort

'Maar hoe kun je jezelf beschermen tegen dromen?' Niet-Leven, een gebruiksaanwijzing. Perecs meesterwerk ligt al een tijdje klaar, en ik heb er nu nóg meer zin an. Dit film-negatief (weliswaar naar een ander 'recitte') kruipt onder de huid. Voor de (voormalige) binnenvetter, binnenzitter en binnendipper bevat de film zoveel herkenbaars. Een student 'breekt' tijdens een tentamen, hij kapt ermee. 'Tu restes dan ton lit' meldt het youtubiaanse fluistermeisje op de voice-over. Even lijkt dat nog een goed idee, maar die wei-wu mentaliteit keert zich tegen je. Altijd maar naar het plafond staren, de doelloze spelletjes (puzzels, flipperen) en vooral het vele patience-kaarten leggen. De tic rond de mond maakt het helemaal af. Een uur lang leeft de jongen zijn lege levensstaat, een non-existentialisme met neigingen tot zelf-opheffing. Noem het Perecs Almanak voor de Levende Dode. Langzaam wordt de verveling vervelend, begint te vervellen. Zelfs de Eiffeltoren zakt in de grond. Op de fraaie – uiterst noodzakelijke soundtrack van Drogoz en Kuffler – verschijnt plots een sjamanistische stem. Die prachtige menselijkheid kondigt een wending aan, een hegeliaanse tegenstelling van actie door negatie. De voice-over verheft zich nu tot een hysterische rap. De fik gaat erin. Koyaanisqatsi voor 'exlus' breekt aan/uit. 'Tu apprends à marcher comme un homme seul.'