C'est arrivé près de chez vous

'Wat ben je lelijk, als je lacht.' Ziek in de goede zin des woords. Deze gonzo-cultkomedie is zwarter dan de Afrikaanse bouwvakker die ze neerknuppelen. Hij is verre van het enige politiek-incorrecte slachtoffer. ('Attention, begraven richting Mekka, he.') De vibe lijkt op die van een Herman Brusselmans-roman, mits hij net tig keer achter elkaar Fight Club had gekeken. En daarna een willekeurige Franse art-film. Poelvoorde speelt een seriemoordenaar, die zijn 'nouvelle vague de terreur' laat vastleggen door een filmcrew. De grote vraag komt snel op: zal hij zijn kompanen vermoorden? Hun interviews doen denken aan een x-rated versie van Koot & Bie. Een laatste voor de hand liggende vergelijking is Aaltra, geen toeval, want daar dook Poelvoorde later op. Voor de teer-bezielden valt er met gehandicapten wel iets opgeluchter te lachen... 'Ca me gene pas'. Door het film in film-aspect scoort men meta. Een paar 'poreuze' scenes zijn doodleuk kunstzinnig! De zoektocht naar een communie-armband, bijvoorbeeld, waar de geluidsman mee moet helpen (en het geluid zich dus van ons af verplaatst). En wat te denken van de ontmoeting met een andere gangster, met een andere crew.! Ze doen nog aan filmtips ook. Toch Le Veux Fusil eens kijken. Deze Jeux Marrants blijken verrassend spannend. Met een Kift-liedje tot besluit. 'Oh cinemaaaaa!'