Hannah

'Ouvre cette porte!' Charlotte Rampling heeft altijd wel trek in iets aparts. Hier loopt ze eindeloos in en uit kamers. Ik peinsde intussen hoe die andere bejaarde eenzaamheidsfilm ook alweer heette, en welke veterane daar de hoofdrol speelde. Eindelijk schoot het me te binnen. 45 Years. Met Charlotte Rampling! Het zegt wat over haar vermogen om in een rol op te gaan. Zelfs wanneer ze weinig materiaal heeft om mee te werken, weet ze de passende mimiek te vinden. Het best lijkt het toch Hannah te zien als de geradicaliseerde versie van 45 Years. Vele malen intiemer. De twist heeft wel wat met seks, maar niks met echtelijk overspel van doen. (De echtgenoot van Rampling zit dan ook in de gevangenis.) Hannah probeert die levensverandering te verwerken in haar toneelgroep, maar doet ook meer traditionele ouden van dagen-dingen, zoals het een handelingenfilm betaamt. De tv wordt haar diner compagnon, haar goede daad het redden van bloemen. Soundtrackloos blijft zowel het hoofdpersonage als de kijker gespitst op elk geluidje, zoals het gestommel van de buren, en het akelige kloppen van het leven dat doorgaat. Op toneelles speelt Hannah nogal cliché in een spiegelend toneelstuk, maar opnieuw zijn de kleine succesjes die ze aldaar behaalt fraai ingetogen vormgegeven. Saaiheid en subtiliteit wisselen elkaar af. Alle deuren sluiten. 'Il ne vient pas.'