The French Lieutenant's Woman

'She will not be moved.' Met een beetje hulp van Harold Pinter vindt Karel Reisz zichzelf hier begin jaren tachtig voor even bij de tijd terug. Deze period piece begint lekker meta, met een filmcrew, en zal eindigen op een feestje van diezelfde cast. Lange tijd voegen de film in film-momenten echter maar weinig toe. Het zijn er ook (te) weinig, alsof Reisz stiekem toch veel meer voor het klassieke hoofdverhaal wilde gaan. Bijna vanzelfsprekend spiegelen de twee lijnen elkaar. Irons en Streep vertolken niet alleen een liefdespaar in crisis, ze paren zelf ook een overspel-crisis bij elkaar. Vooral Streep is op dreef, zeer erotisch, knap koel (en koel knap) gesloten. Als zwarte 'weduwe' op de pier behaalt de film haar meest roegiaanse, woeste hoogten. Ook de schurende erotiek van Jane Campion is dan niet ver weg. Begint de zelfhaat met de depressie of de depressie met de zelfhaat? De wenteling in het slachtofferschap ontstijgt zo'n kip of ei-kwestie. 'Pray control yourself.' Mocht Reisz de credits verdienen, dan valt te zeggen dat twee goed geacteerde hoofdrollen (met kundige acteursregie) nog geen al te beste film hoeven op te leveren. Overkoepelend blijft wel leuk hoe ondanks de meta-interjecties – waarvoor ik dus Pinter verantwoordelijk houdt – uiteindelijk alles stijlvaste (en vasthoudende) degelijke stijl ademt. Een Britse film? Chique klasse over klassen. 'But that is our last scene.'