Zootopia

I have no memory of this beaver.' Door de Europese titel – Zootropolis – zat ik lang op het verkeerde spoor. Ik dacht dat deze tekenfilm sporen van Metropolis zou bevatten. Oké, het stadsgezicht uit de toekomst lijkt er misschien nog wel wat op, en er is een missing person case, maar daar blijft het ook bij. Zootopia doet vooral het semi-progressieve Disney-ding. Een Willen Is Kunnen-konijnenheldin die haar rammelaartje staat, en ondertussen wat leert over een inclusieve samenleving, en daaraan tegengesteld, de ingebakken discoursen die ons leven ontregelen. Heel wat knipogen deconstrueren wat het witte konijn verkeerd doet. ('Oh there's a them now'). De vaart zit er aardig in, en ook de animatie mag er zijn. Zelf ben ik net wat teveel cynicus om van de Mario Party-kleurtjes zonder melancholie te genieten. Een zekere verduistering komt halverwege dan ook als geroepen. Toch nog een beetje noir, en alsnog een citaat of twee. The Ratfather, zo melig, zo heerlijk. ('Ice them.') Een half uur lang zoekt de film de gekte op, waarschuwingen gaan over en weer, 'as one predator to another'. Bijgestaan door een Wes Anderson-achtige fox gaat de 'cute bunny' daarna diep door het stof. Ze blijft maar vrouwelijke zelfkritiek spuien. Toch nog in veilig Disney-water, denk ik dan. 'I was small and emotionally unbalanced like you once.'