Widows

'I don't think they have gravediggers anymore.' Widows stort in zo'n hoog tempo, zoveel bizarre juxtaposities over de kijker heen, dat ik ging vermoeden dat de regisseur van Crash erachter zat. Geen goed teken voor het geboden niveau. De crash course van plot-opties ontvouwt zich uiteindelijk tot politiek melodrama, een heist en sheist-film waarin onder- en bovenwereld weer eens diffuus begrensd blijken. The Wire kon daar op serie-lengte in Boston aardige dingen mee doen, maar hier in Chicago voelt het ondanks alle overcompensatie leeg. 'Dollar signs and empty promises'. Ik verwacht meer van Steve McQueen, want hij is de regisseur. De Brit lijkt gevangen door de wanen van de dag. Amerikaanse wanen. Hij tikt braaf alle Twitter-relletjes aan. Three vrouwen, drie weduwen, drie etniciteiten. Ik kan de pitch van ver zien aankomen. Jammer genoeg zijn vooral de mannelijke aangevers (Colin Farrell, Liam Neeson) uit vorm. Misschien had McQueen toch geen Britten mee moeten nemen. Voeg daar twists van Batman-niveau aan toe, en je hebt een barslechte film die wisselt tussen doorzichtigheden en ongeloofwaardigheden. Kan een scenario zonder moraal een land zonder moraal aanklagen? Dit keer niet. Een doorwrochte, doch verwrongen implosie. Vrouwen zijn goed, politici slecht, mmkay. 'I'm here with a few questions.'