Lazzaro Felice

'Wolf of geen wolf, de haantjes ontbreken.' Fijn werk van Alba en Alice Rohwacher, wederom. De Firenzische zussen zoeken het dit keer in een meer klassieke vorm, en bereiken die dan ook nog via een paar traditionele schijnbewegingen. Paradox! Eerst oogt Lazzaro Felice als de archetypische Italiaanse plattelandsfilm. Sappelen in totale armoede, slechts het slachten van een beest ontbreekt. Ik mag het type graag, maar verwacht meer van Rohrwacher. En zo geschiedde. Lazzaro is niet voor niets gezegend met die naam. Hij lijdt op katholieke wijze. De scene waarin hij koortsig in het hok dat huis heet, door ieder familielid wordt aangeraakt, is bekeringswaardig. Het maankind leeft ook zonder mirakels in een wonderlijke omgeving. De troefkaart komt uit de mouw wanneer een mobieltje afgaat, weg fifties! Wanneer Lazzaro zijn Lazarus-ding doet (zo voor de hand liggend en toch zo schokkend) ontvouwt zich een parabel – politiek met mens en dier, en de bij-bel bij de hand. De wending werkt fabuleus, maar zoals voor iedere parabel geldt, heft het de magie ook op. Zodra het metaforische duidelijk is geworden, moet het meteen klaar zijn. Rohrwachter raakt al te verliefd op haar ideeën. Doordat de punt steeds gemist wordt, wordt de pointe van het surrealisme ook minder. Een groot probleem is dat niet. Vastzitten heeft zowel wat tragisch als wat moois. 'Ze kan haar kont niet bewegen.'