Western

'Waar ben je naar op zoek?' Er zit een scene in Toni Erdmann, waar 'Toni' en zijn dochter op een Roemeens olieveld (of zo iets) een kijkje 'achter de schermen' gaan nemen. Die scene, dat is Western de hele tijd, en wij zijn het die toekijken. In Bulgarije werken een stel Duitsers aan een waterkracht-centrale, althans, dat is de bedoeling. Ze wachten vooral, op materiaal, op water, op Lebenszeichen. Hoofdpersoon Meinhardt lijkt op Wim Gijsen. Volle haardos, borstelsnor, tanig-getekend lijf, omgeven door een wolk van sigaretten en melancholie. Van de crew mengt hij zich als enige – eerst onder de dieren en dan onder de mensen. Dwalend door de outback. Western is een zomerfilm, een volledig buiten-film. Buiten de tijd, buiten bezigheden. 'Met raki kunnen we geen beton mengen'. In het dorp spreekt men alle talen der onbegrip. Elke toenadering zorgt ook weer voor een verwijdering. Elke onverstandige (en onverstaanbare) dialoog wordt projectie, zelfpraat op het ritme van de sprinkhanen. 'Je zegt iets treurigs'. De dwaler verdwaalt. Hij heeft een doel nodig, iets om voor te leven. En het sterke aan Western is, dat het scenario geen moment suggereert dat hij die ter plekke zal vinden. Ik zag eigenlijk maar een foutje. Dat onze held de jongere vrouw neukt, in plaats van de stille begripvolle, maar... dat zou Gijsen ook doen. 'Ik ken je dromen niet.'