The Scent of Green Papaya

'Leave your things for tonight.' De stille kracht van smaakvolle wereldcinema. Soms is The Scent wat te soft en serviel voor me, maar de openingsscène alleen al biedt meer dan voldoende kwaliteit om zoiets heel toepasselijk (en heel Zen) te vergeven. Daar leidt muziek in, en neemt ons aan de hand, dwalend door een Vietnamese stadsvilla. We komen tot bij rust bij de snarenspeler zelve, de pater familias van een gebroken gezin, een man met een gebroken hart. Dochter is dood, en zelf heeft hij het te vaak in buiten-huiselijke genoegens gezocht. Deze info krijgen we pas later, uit tweede hand, een hardwerkende hand, want er is een nieuw dienstmeisje gearriveerd. De guitige Mui boent en dweilt in de bekende Spirited Away-style. Ze bewondert de insecten, en leert de familiemaaltijden koken, continu steelse blikken werpend op haar nieuwe meesters. Als een handzame, etherische Hsiao-Hsien Hou-film vindt The Scent heel voorzichtig – mierenpas voor mierenpas, speldenprik na speldenprik – het hoopgevende, zelf-ontluikende van de menselijke natuur. Het credo lijkt: wie het kleinste geluid niet eert, hoort niks. Vandaar dat een Sakamoto-achtige pianopingel gaandeweg de snaren overneemt. Na een onvermijdelijke tijdssprong blijkt ook dat geluid functioneel. 'If there's a verb meaning to stir harmoniously, it should be used here.'