Sorry to Bother You

'Dude you sounded overdubbed.' Zwarte piet met een cola-blikje. Een beeld zo idioot weten te kunnen bedenken, en op het scherm te krijgen. Dat is klasse. Van onderop de piramide tot de bovenkamer. Sorry to Bother You is, inderdaad, een zwarte komedie. Een pikzwarte. (Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen). De film neemt de moderne, crazy mediacracy op de hak. En nog een hele hoop meer. Het doet dat met de visuele flair van Michel Gondry – in zijn goede jaren had hij ook zo'n film kunnen maken. Wees lief Gondry en spoel toevallig terug! Niet toevallig doet Bootsy Riley's script ook wel wat ook aan Richard Aoyade's The Double denken. Nog zo'n talent. Met eenzelfde type kantoordistopie. Hier zit er echter heel wat meer ritme (lees: schwung in). Dat komt ook door de overstuurd pompende soundtrack, warop ik Aloe Blacc en Grampall Jookabox vermoedde. Het blijkt The Coup, en die gooien ook graag met maatschappijkritische molotovs. 'Is it Tupac?' Als een erg lange aflevering van Atlanta verduistert (jaja...) het verhaal gaandeweg tot gekkenwerk. Net wanneer alle leuk flauwe South Park rap-grappen, en Hudsucker Proxy-meligheid er toch teveel aan dreigen te worden, volgt een gepast krankzinnige twist. 'You side-step more than the fucking Temptations.' Wat moest Kafka's kantoorparadijs ook zonder een Verwandlung? 'I don't feel any different.'