Megane

'Wanneer je je verdwaald begint te voelen, nog een paar minuten doorrijden.' Meesterlijk spel met Japanse clichés. Ik snap de veelal negatief gestemden recensenten best – Kamome Diner kriebelde – maar ze zaten er hier naast, door niet te zien hoe juist uit het cliché-gebruik een volkomen open en achteloos vertrouwen in eigen tempo en stijl spreekt. Aan een Japans strand keert ieder jaar de Aardmoeder terug, die te midden van real life Ghibli-landschappen de lente doet beginnen. Een gastloos hotel vult zich met mindfulness. Alles dat je met aandacht doet, kan niet hermetisch meer zijn, want je opent je er juist dan voor. Er wordt gekookt en geschranst, en 'geschemerd'. Langzaam kruipen de mensen uit hun schulp van een zelfgezocht vakantiemoratorium. De camera zweeft er als een wolk boven, signaleert hoe eenvoudige metaforen (weg van het kapitalistische hotel!) voorbij het 'conceptu' richting einder kringelen. A la recherche du temps qui passe. Elke opmerking wordt belangrijk. Een terzijde als 'there are no cute boys in my class', is niet alleen niet waar het eerst op lijkt, maar daarna ook nog meer dan dat wat het wel blijkt. En net als de laatste akte een overbodige dreigt worden, in een aangename overpeinzing van het Niets, dondert Alles de diepte in, die van de azuurblauwe oceaan. Wat een gedicht, wat een mysterie. 'Mir ist bewusst was Freiheit bedeutet.'