The Other Side of the Wind

'We are in public domain.' Welles, der Unvollendete. Netflix vond (het/de) tijd om de honderden uren aan footage die Welles schoot voor zijn mafste project, enigszins zinvol te rangschikken. Wat aardig uitkomt, is dat het scenario altijd al meta was. Een film over het mislukken van een film. Zulke deconstructies bevallen de 'movie freak' snel, anderzijds lijkt het toch ook wat flauw en laat. Het resultaat is een variant op Hoppers The Last Movie. 'Our own movie. A real movie.' Hopper geeft nota bene zelf acte de présence, maar wie niet! John Huston vormt de kern van alle 'frentic' waanzin, als het monkelende wellesiaanse alter ego. De regisseur geeft een feestje, dat geen feestje kan zijn, want zijn film is niet af, en zijn belangrijkste acteur is verdwenen. Zolang het plezier overheerst, lijkt het op Shampoo, de ultieme Hollywood-film over Hollywood. Zodra de 'film in film' wordt gestart, verandert de zaak, in een onzuiver zaakje. 'They got wet. In the other reel.' De regisseur maakte een seventies nudie! Mijn gedachten dwaalden af... Welles (of zijn reconstructeurs) hervinden de kern pas wanneer hij in zwart-wit een vader zoon-ode brengt, aan zijn eigen held. Shakespeare. Toeval? Welles was al niet meer bij de tijd hier, zelfs niet wanneer hij meta deed over een regisseur die niet meer bij de tijd was. 'A great deal of morbid conversation, I'm afraid, on unhealty subjects.'