Love & Pop

'There are people whose fathers have changed twice.' Bijzondere film, al is het maar om hoe een doodgewoon onderwerp, bijzonder ongemakkelijk wordt gemaakt. Het is examentijd voor vier Japanse scholieres. Op het oog hebben ze het coming of age-leventje van iedere zeventienjarige (heldin). Lekker aan de wandel, pubervragen, puberdrama's. Maar dit is Japan, waar de dingen altijd net even anders kunnen (en mogen) gaan. Het fenomeen 'play-date' doet zijn intrede. Misschien lag het aan de Franse soundtrack (Debussy! Satie!), de bespiegelingen over tijdsverloop (Ri-Coeur!) en de ultra-subjectivistische shots (Marker!), maar zelfs het woord play-date, kieperde alweer luikjes richting Tati open. Playtime, date time. De meisjes gaan met weirdo's op stap en de kijker krijgt het allemaal zonder voorbehoud te zien, vanuit alle hoeken en standen. Upskirts passen nog bij de uniformen, maar wat te denken van de bijzonder antropomorfe POV-shots? Het bord spaghetti kijkt mee, en gaat naar binnen. Op zoiets zou Gaspar Noe (nog een Fransoos!) nou nooit komen. Tijdens goedmoedige momenten neigt het naar een Beastie Boys-videoclip. Later worden de druiven zuurder. Ik werd er een beetje verdrietig van. Ook bij mij kwam die camera dus binnen, onaangenaam diep. 'We gaan de film niet kijken, we gaan alleen maar de Videoland-schappen af.'