Dogman

'L'incidente, l'incidente.' Gentleman en de vagebond. Op een 'pittoreske' winkel strip runt een hondsgoeie kerel met een hondengebit een honden-wasserrette. De Dogman noemt alle beesten 'amore'. In de grote mensenwereld kan hij niet van zich afbijten. De onderkruiper wordt meegezogen in handeltjes (en wandeltjes) te groot voor zijn vriendelijke ziel. Cokemen in gokhallen die bulderend zijn Buscemi-stemmetje negeren. Na zo'n setup kan de film twee kanten op. Wraak, of dat het eindelijk kerst wordt voor de hondenman. Helaas. Regisseur Garreone hinkt op twee pootjes. Twee voor de prijs van een. De eerste helft kijken we sobere, eenzame man-arthouse, in mindere fase twee – dikke spoiler – krijgen we arthouse met een man terug uit gevangenis (dus alsnog eenzaam). Ik vond het jammer dat een en ander niet in een klare lijn verteld kon worden. De beste momenten houden het simpel, op die heerlijk sjoemelige locatie. Hond + stofzuiger = lol. Onze man kan zelfs warmte in een vriezer vinden. Garreone arrangeert de basic gebeurtenissen (disco, knokken, eten) op een vaardige manier. De rest zou vanzelf moeten gaan. Dat valt – zeker in het licht van Garreone's loser-parel Reality – wat tegen. Er zijn allerlei galante manieren om bij een korte verhalen-twist te komen, maar we krijgen torture porn. 'Zet dan in elk geval de kraan aan.'