The Saddest Music in the World

''Don't tell me you live here and you don't know it.' Een groot fan van Guy Maddin zal ik nooit worden, dat kan met zekerheid worden gesteld wanneer zelfs de hulp van grootheid Kazuo Ishiguro hem hier niet redt. Die dekselse hyper-epileptische editing ook altijd. Toch is The Saddest Music wel anders, meer plot-gericht. De retro-beelden-tombola verwordt hier tot vrolijke satire op showbizland. In tijden van depressie houdt een Canadese stad een Spel zonder Grenzen, een Pop World cup (iets voor de blogosphere). Wie maakt de zieligste muziek? Zoiets moet de bier-omzet ten goede komen, denkt Isabella Rossellini. Noem het kijk- en luistergeld in natura. Door haar aanwezigheid – plus die van een ziener-dwerg – piept Lynch snel tevoorschijn. En dan heb ik het nog niet over het lollige lichaamsdelen-motief. In de surreële stijl van Boelgakov verzamelt de wereld zich voor een ijskoude musical performance. The American Ambassador of Sadness weet daar wel raad mee. Te gniffelen valt er genoeg, en van charmante, plotse kleurmomenten (in een zwart-wit stemming) krijg ik zelf ook bierbenen. Wat ontbreekt, is goede muziek. Wellicht postmodern bedoeld, maar geen van de liedjes maakte mij verdrietig. Dan rest humor op hoge pootjes, wegtrippel-end richting verveling. 'We don't know if he's in a coma, or just very,very sad.'