Mary Shelley

'May I practice upon you Mary?' De schrijversbiografie blijkt weer een stuk lastiger dan die van de schilder. Gekriebel op pagina's voldoet visueel zoveel minder, daarom hier maar afgedaan als een trailer. Anderzijds zou zich de toch al gecreëerde verhaalwereld kunnen openen, opdat Kafka in een Kafka-bureaucratie belandt. Niets van dat alles bij (in, en met) Mary Shelley, een film die al zwelgend de politieke gender-kaart trekt. Niet zonder reden, want ondanks haar grootsheid wist ik belachelijk weinig van haar. Rond haar achttiende (!) schreef ze haar meesterwerk. Daarvoor (!) en daarna kreeg ze kinderen, die ze (steeds) overleefde. Iets dat niet gold voor haar vroeggestorven moeder, Mary Wollstonecraft. Elle Fanning speelt de junior schrijfster als een feeëriek elfje. Ze brengt mimiek-masterclasses in de praktijk. Afzonderlijk klopt elke emotie helemaal, maar de overgangen zijn wat bruusk. Bestseller-fan Mary 'elopet' van de ene in de andere situatie, met de evil stepmother als opper-cliché. Een goede familiefilm zit verstopt in de relatie met haar stiefzus. Mary & Claire samen in een menage a trois met dezelfde man. Het kan de biopic niet meer redden. Precies op de helft, werkelijk op de seconde, krijgt Shelley het idee van haar leven. Dat is (scenario) schrijven volgens het boekje. Zonder eigen stem of 'espiritu'. 'The public just has no interest in the truth.'