Gräns

'Wat is dit?' 'Raad eens.' Ja, daar had doorgesijpelde info me mooi te pakken. Iets over een lilluk wijf, een lonely security guard. Dat wijst toch op een standaard handelingen-arthouse. Wanneer de vrouw dan in het openingsshot ook naar een Liverpool Seaways ferry staart, ging ik eens gemakkelijk zitten suffen voor die Lisandro Alonso-nikserigheid. Maar wacht, die kop van het hoofdpersonage. Lijkt dat niet op een... (Het zou een spoiler zijn.) Inderdaad, Oscargenomineerde gezichtsprotheses. Niet alleen de actrice, alles wordt hier een beetje smerig(er) gemaakt. Het eten, het bos. Een hondenleven. Sniffend op zoek naar surrealisme. Het buiten-menselijke, boven-natuurlijke, binnen-geslachtelijke schittert in een zo gewoon mogelijke setting. En dan steeds een tandje of twee opschuiven, verder dan iemand als Gijsen ooit durfde gaan. Hij was teveel alfamannetje. Grans combineert (gen(d)ereert!) de Zuid-Amerikaanse tentakelporno van La Region Salvaje met Let The Right One In. De vrouw ontdekt zichzelf, en de liefde. Overschrijdt grenzen die ze nooit kende. 'Du wete, du will.' Hoewel het ritme van de film wat rommelig raakt, blijft het een geniale draai aan een Noordse mythe. Ben benieuwd of de Amerikanen dit keer een remake gaan maken. Daarvoor lijkt het me toch net iets te geaborteerd-geperverteerd. 'Ze komen op gezette tijden uit me.'