Phantom Thread

'Let me collect myself for a moment.' Aanvankelijk zat ik niet te popelen. Weer dik twee uur aan Anderson-epos. Het kan niet kort he? Maar hij doet hier toch iets anders. Buiten Amerika – historischer, subtieler en vooral schuchter-erotisch met giftige weerhaakjes. In Europese snit maakt Anderson zijn meest coherente film in jaren. Een 'ding' is gebleven. Daniel Day-Lewis. Mager, strakke coupe, aristocratie plus verdrongen homoseksualiteit. Net Jeremy Irons. De mode-ontwerper leeft, omringt door Biddy's en Pippa's, in een wacko weelderige wereld, die voor hem alleen, en door hem alleen geleid wordt. Of niet? Op de achtergrond heeft zus (Lesley Manville) de touwtjes in handen. Rond het halve uur gaan de high society dracula-mantels af, en arriveert het charmante Gevaar. Met een 'you always order the special'-scene om bij te smelten, stapt de kordate buitenwereld binnen. Vicky Krieps is een ontdekking van Garbo-allure. Zij prikt door de man van perfectie heen, en weigert Doornroosje te worden. Anderson leidt hun drietal-spel met vaste hand, net zo goed (en dubbelzinnig) als The Favourite. De soundtrack van Greenwood vliegt in en uit verduisterde kamers. Tijdens de mooiste van alle scenes ligt Lewis daar te hallucineren. De bitterzoete vrede van kindse regressies. Een Back-Gammon. 'Are you here? Are you always here?'