A Cure for Wellness

'What is your overhead anyway?' Mooie filmrijm. Je kijkt twee films in twee dagen, en ze delen wat. Bijzonder? Uiteraard niet, de assayiaanse associatiemogelijkheden van de menselijke geest zijn eindeloos. Maar toch. Verbinski's A Cure For Wellness begint diep in de nacht, met een man op aandelenjacht. Gehekst, rusteloos, lijdend onder het moderne kapitalisme. 'There is a sickness inside us.' De wolven van wall street bijten zichzelf in de staart – hun margin call wordt nooit een wake-up call. Even later trekt een jong zakenmannetje naar unreal HD Zwitserland. Hij is naar een Kurort gestuurd om een (andere) doorgedraaide collega op te halen. Aldaar wordt alles rap duidelijk. In het verre sprookjesland runt een evil dokter zijn Shutter Island. De delusions of (in)sanity zullen losgaan, net als de giallo-lala muziek. Voeg daar nog een vleugje The Game bij (papa's suicide!), en je hebt een genretripje naar Freuds Unheim. Mijn soort genrefictie. De wel wat slome freakshow had van mij niet op epos-lengte gehoeven, maar Verbinski doet heel indie, heel aardig zijn best. Het gegruwel heeft aardig geslepen tandjes, plus de medische associaties van een dopinglab voor langlaufers. Pas richting einde begint het scenario de gebruikelijke, doodsaaie Hollywood-patronen te vertonen (waar The Game trouwens ook al last van had). Het zij zo. 'Believe me you're in good hands.'