Never Take Sweets from a Stranger

'You think he's in the woods with her?' Deze Hammer-film begint zowaar eens in medias res, geen gezeik, meteen gekijk. De oude kerel in the Rear Window vinkt wel een ander Hammer-vakje af. De minor Hitchcock. (Pun intended.) De viespeuk zal op bijna smakelijke wijze het Halloween-cliché van een pedo worden. Op onnavolgbare wijze weet de film echter alsnog modern aan te voelen. Misschien simpelweg omdat de pedo tegenwoordig een almaar grotere Boeman is geworden, de angst der angsten – keiharde blauwe snoepjes. Het scenario stipt secuur alle reacties na de onthulling van zo'n zaak aan. De neiging erop te willen slaan, of het slachtoffer te straffen. Ontkennen en wegkijken. In de week van R. Kelly raakt dat de juiste snaren. Zelfs een gewaagde, voorzichtige verdediging van de pedo ontbreekt niet. Even ging ik daarin mee. Is het wel erg, zolang het bij kijken blijft? Maar geef een kindervriend een vinger, en hij neemt meer dan de hand... In de rechtbank glipt de spanning het scenario uit, hoe de makers ook hun best doen om de procedures zuiver te houden. Terug buiten voor de derde akte, komt de boel toch nog op de rails. Zoals we in de wetenschap zeggen, geschraagd door Otto Preminger-achtige cameravoering vluchten twee roodkapjes het bos in. Daar waar The Woodsman zich thuis voelt. 'I didn't want to you hurt you, you forced my hand.'