Benzinho

'Ik eet niet en ik krijg geen straf.' Bjorn van der Doelen spreekzingt er een mooi liedje over. De pijn van een moeder wanneer haar niet-volwassen zoon voor de sport het huis uitgaat. 'Ik weet ge hebt elke dag gehuild.' Tijdens het Braziliaanse Benzinho treurt moeder continu om haar nog niet vertrokken eerstgeborene, die naar Duitsland mag voor de handbal. Haar pijn is Freudiaans, zo benadrukt de film minstens twee keer. Mama verhaalt hoe juist deze eerste zoon (altijd de 'benzinho') de enige was die uit haar borst wilde drinken. Later liggen de twee innig tezamen op zee. Terug naar de geborgenheid van het (vrucht)water. Net als in het verwante Roma vormt het element water een belangrijk motief. Ook het aftandse huis van het gezin krijgt er mee te maken. Het zijn de tranen van de middenklasse. Niet arm genoeg om enkel met overleven bezig te zijn, niet rijk genoeg om de schouders op te halen. Nu is er enkel de droom van Verbetering. Ondanks bovenstaande psychoanalyse blijft het gedrag van de moeder daarom toch wat moeilijk te geloven voor deze oudste zoon. Waar de Little Miss Sunshine-achtige bijfiguren doen glimlachen, wordt zij almaar vermoeiender, meer minpunt dan hoofdpersonage. Interessant in dezen: hoofdrolspeelster Teles is de ex (!) van de regisseur. Toch een afrekening? 'Ik ben boekrecensent geworden.'