Dillinger

'It's turning into a radioshow.' De bekendste bankovervaller van Amerika krijgt om de zoveel tijd een biopic. Dit exemplaar komt uit 1973, de gouden Hollywood-periode, en bevat dan ook de juiste vibe. Beginnen met een olijk liedje ('we're in the money') zoiets zou Lina Wertmuller ook doen. En natuurlijk de lichte invloed van Robert Altman. Hetzelfde type vrouwen, dezelfde melancholie op de spaarzame rust-momenten. (Een FBI-knakker laat heel freudiaans zijn zware pistool aan een jongetje zien. 'Later zul je er ook zo een hebben.') Meestal knallen zowel Dillinger als de G-Men er lustig op los. Met de aanwezigheid van Warren Oates als titelheld wijst dat maar richting een naam. Sam 'paw paw' Peckinpah. De Amerikaanse geweldspastorale – met harmonica a la Micky Newbury – verkrijgt vooral schwung dankzij Dillingers besef van eigen bekendheid. Hij regelde in niet geringe mate zijn eigen nalatenschap, en dus, het bestaan van deze film. Wellicht dat hij zelfs bewust zocht naar het theatrale sluitstuk. Zo lincolniaans. 'That's alright I just want to see the end.' Wat mij betreft wordt Manns Public Enemies hier verslagen. Dillinger zal er vanuit de hel wel anders over denken. Wanneer hij voor even opgesloten zit heeft hij een prachtwijsheid in pacht, waar hij zelf nooit naar leefde. Gevangenis? 'An exercise in futility.'