skip to main |
skip to sidebar
'L'or!' Ieder land zijn eigen Tarantino, ik heb het al vaker gezegd. Ditmaal doen de Belgische Fransen mee, zonder dat er overigens erg veel Belgisch aan deze productie valt te ontwaren. Het blijft frappant hoeveel materiaal er nog altijd uit die shoot-out (citaat-out, Leone ironie!) in een postmodern knollenland valt te peuren. Jawel, Cadavres weet doodleuk origineel te zijn. (Net zoals Revenge dat recent ook al lukte.) Een stel verveelde criminelen schiet spionnetjes in schilderijen, om te oefenen voor gaatjes in hoofden. De filmmakers vermaken ons met close-up van close-ups. Voor het Oscar-waardig geluidsdesign doen ze eigenlijk hetzelfde. Hoe noem je dat? Een amplificatie van een amplificatie? De fik in de sigaar wordt zo een bosbrand. Met de (uiteraard late) intiteling, komt psychedelica de film binnen glinsteren. Een kunstige Morricone. Het grootste lustobject wordt gespeeld door Elina Löwensohn, een stoere keuze, want ja, ze is niet 'jong' meer. En toch, zonder morren, krachtig en prachtig. Het plot draait om gegapte goudstaven, maar komt uiteraard neer op afbladderend vertrouwen en het afknallen van elkander. Schurende pakken en schurende vrouwen. Het storyboard van de film verdient een graphic novel-uitgave. Brons besluit met een nieuwe betekenis aan de double cross. Het gouden kruisje. 'Trop symmetrique.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten