Roma

'Jullie ruiken naar salade.' Een film uit de Cold War-categorie. Classy (in alle opzichten, want ook heel klassenbewust), verbluffend goed gefilmd, alleen ergens toch met weinig 'personele' diepgang, en ook al weinig vermeldenswaardige dialogen. La Nana is op dat vlak veel beter, daar krijg je echt het gevoel tot het gezin en hun werkster door te dringen. Daarmee is het negatieve over Roma wel gezegd. Want alle gewilde grootsheid leidt gaandeweg tot katholieke grandeur, vanaf dat regisseur Cuaron accepteert geen Italiaans neorealisme te (kunnen) maken, maar een echt melodrama. De eerste Sirkiaanse scene werkt al als een sneak preview. De entree van De Vader. Zijn thuiskomt in een dure bak lijkt wel het verschijnen van een ruimteschip. Jammer van de poep op de landingsbaan... Thuis heerst de fifties-tragedie in de Mexicaanse seventies. Living together, apart. Vrouwen hebben het slecht, met of zonder geld. Het kernpersonage is niet moeder de vrouw, of de moeder van moeder de vrouw, maar hun 'nana'. Een plattelandsmeisje dat toekijkt hoe haar patrons de Antonioni-polonaise dansen. Zelf krijgt ze martial arts-lessen. Een raket der geest belichaamt. De nekslag volgt even later met de baby. Wat kan je ervan zeggen? Enkel heel veel begrip voor Manita, Manita. En voor alle mensen die zoiets doormaken. 'Maak heel veel mooie tekeningen.'