Vive L'Amour

'Ik kwam via de deur naar binnen.' Wegdroomfilm in de goede zin des woords, niet naar iets anders, maar richting de film zelf. Een niet-wereld die verdraaid veel op de echte wereld lijkt. Tsai Ming-Liang registreert scherp hoe onze samenleving automatiseert en anonimiseert. Iedereen (be)studeert, niemand doet meer, (ook) camera's kijken toe. De Taiwanese regisseur volgt een stille driehoeksverhouding. Een dame uit makelaarsland valt voor jongen van de zwarte markt. Een 'kantoorknecht' observeert en onaneert. Het stille schaduwspel van de liefde wordt in een eerste, rustige seksscène gespeeld, vol van navoelbare huid op huid. Belangrijker dan de vele wanhopige pogingen tot de-automatisering van het eigen leven – zelfs het ophangen van reclameborden krijgt voor even iets erotisch – is de opmerkelijk rake analyse van de huidige tijd. Ligt het kapitalisme in Taiwan 25 jaar voor? In elk geval is de zeitgeist in alles aanwezig, van workouts tot foodtrucks, en de huizenbubbel. Allemaal zelf-wekerij, rimpel voor rimpel. Aan zin-loze baantjes ontsnappen blijkt niet zo gemakkelijk. Bijna zonder tekst legt Tsai de pijnpunten bloot. Spreken heeft weinig zin. Ik denk zelf(s) dat er een tachtig minuten cut mogelijk zou zijn waar ook het Laatste Woord uit geschrapt zou zijn. Een massa aan stads-eenzaamheid, van het bankje zonder troost. Genadeloos meesterwerk. 'Te koop'.