La Vache et le Prisonnier

'Notre premier soir.' Pastorale 1943, met een weidebeest. Toevallig las ik net Bollebieste van Wim Gijsen, en zat helemaal in die oorlogsherinneringen-vibe. Vroeg of laat bevangen, of bevrijd, door de spanning van op het snijpunt leven. Het blijft verleidelijk. Deze farce prikt alle triomfantelijke stoerdoenerij echter goedgeluimd en met veel panache door. Het verhaal is zogenaamd waar gebeurd, 'maar je zou er best een film van kunnen maken.' Superster Fernandel stiefelt met zijn sympathieke kreukelkop door het Duitse hinterland. Niet alleen, mais non! De tewerkgestelde ontsnapt door zich heel bewust niet te verstoppen, en vrolijke babbeltjes te maken met alles en iedereen. (En vooral met zijn koe.) Zoals in elk vermakelijk staaltje oorlogskunst praten hij en de Hauptmannetjes vooral over seks. 'Ik probeer de primitieve lusten van deze kerel te sublimeren.' Ook van de klassiek bibberende mondharmonica kon ik genieten, onversneden TCM la France. Fernandel zelf is dan de dikke boertige Bogarts die zich voor Mitchums in de bossen smijt. In de loop van de uren – oorlog is epos ongeacht de inhoud – beginnen zijn schelmenstreken wel erg oubollig te worden. Het verzadigingspunt (de 'pont hypothetique') is dan zelfs voor Fernandel niet ver meer. Over de grens biedt men hem een glaasje melk aan! 'Le propreté c'est déjà la liberté.'