Gates of Heaven

'This is gonna be my project of life.' Dankzij een zetje van Werner Herzog vond de jonge Errol Morris zijn (goede) vorm. Het knapste is misschien nog, dat hij dat voor elkaar krijgt zonder zichzelf een rol te geven. Herzog kan zelf ook opperbest de chroniqueur van gewone mensen vertolken, maar hij heeft daarvoor wel zijn eigen commentaar nodig. Morris doet het allemaal met slimme sequenties en de juiste edits. Zo achteloos dat de kijker haast vergeet hoeveel werk het schiften der talking heads moet zijn geweest. Waar gaat het om? Een 'Pet Sematary'. Enkele Californiërs hebben de grote droom er een te beginnen. Ze belanden echter in een concurrentiestrijd met... de 'rendering company'. Bam, dat is meteen Amerika in optima forma. Economisch en doortastend. 'You get some real moaners on the phone.' Een 'kismet idea' belandt in de prullenback, terwijl wij de prachtfiguren bekijken. Steinbeck in looks en mentaliteit bij de goeie 4H-men, en een lekker evil tegenpartij. (Want Amerikanen weten altijd wat hun rol is.) Semantisch serveert men heerlijkheid na heerlijkheid. 'I think it's inhumane.' Later bezoekt Morris een begraafplaats die wel, eh, van de grond is gekomen. Opnieuw eerlijk Amerikaans. Samen rationeel verkopen. Gelukkig werkt ook daar een Steinbeck loner, de uitvreter met de gitaar. 'The only thing I am guilty of is compassion.'