Central do Brasil

Lang door elkaar gehaald met Cidade de Deus, in de zin dat ik dacht dat er één grote Braziliaanse moderne film was, en dat dát 'm was. Maar ook Centrol do Brasil is, terecht of niet, klassiek en zorgde voor een opleving van de Braziliaanse cinema. De opening is prachtig, bijna Koyaansqatsi-achtige beelden van een hectisch treinstation, begeleid door een aardig piano-thema. Vergelijk het met het veel interessantere Cairo Station. Op het perron zit een oudere dame brieven voor analfabeten te schrijven. Ze maakt kennis met een jongetje en diens moeder. Iedereen doet snibbig, dan is de moeder naar gene zijde en doet de oude vrouw nog steeds vervelend tegen het jongetje dat nu alleen op de wereld is. Dan bedenkt de oudere dame zich. En toch weer niet. Ziedaar het patroon van de film, van eindeloze aantrekking en afstoting tussen de twee. Ze vertrekken samen richting binnenlanden, op zoek naar de vader van het jongetje. En komen daar o.a. een vriendelijk al dan niet homoseksuele trucker tegen, waar de oude vrouw totaal out of character meteen verliefd op wordt. Het einde is nog best verrassend, je verwacht dat de oude vrouw wel gewoon voor het jongetje zal gaan zorgen, maar dat loopt toch net even anders. En zorgt voor een mooie laatste brief, zonder blikken of blozen lekker melodramatisch.