Fish Tank

Deze had, als ik 'm eerder had gezien, de hogere regionen van mijn jaarlijstje gehaald. Andrea Arnold debuteerde met het redelijke Red Road, waar ze ook al de onderkant van de Britse samenleving opzocht. Die heeft ze hier ook weer binnen no time met beelden van een paar uitzichtloze flats goed te pakken. Zou Engeland fotogeniek armer zijn dan Nederland? (Want in Langer Licht lukte het bijvoorbeeld niet) Misschien zijn er sowieso meer 'projects'-achtige wijken, die het al grauw goed doen op celluloid. Ze roepen hier in elk geval associaties op met Moodysson's Lilja 4-ever. Fish Tank kruipt dicht op de huid van het vijftienjarige dwarse muurbloem-meisje Mia (gespeeld door Katie Jarvis) dat gedurende de zomer wat ronddwaalt. Moeder (Kierston Wareing) mag haar niet, waarschijnlijk kan die het ietsje beter vinden met haar andere (jongere) dochter, meer een type blonde bimbo als zijzelf. Tijdens een zwoel feestje sist moeder naar Mia dat ze moet opdonderen naar haar kamer en ze knijpt haar even stevig in de arm. Onbenullig detail misschien, maar ik voelde het mee. Mia houdt van dansen (dé rode draad van de film, het mooie is dat ze het helemaal niet zo goed kan) en in een van de eerste momenten kijkt ze met een mengeling van dédain en jaloezie, later omgezet in wat agressie, naar wat buurtmeisjes die op straat met serieuze blikken een routine afwerken. Dansen komt ook terug in het meer gangbare drama-lijntje dat de film af en toe wat geforceerd gaande houdt. (Voor het een totaal naturalistische niksdoen-film zou worden) Het nieuwe vriendje (Michael Fassbinder) van ma heeft oog voor dochterlief, die hij al meteen in een kronkelend tv-duet met Ja Rule aantreft. Later kan er ook gedanst worden op een parkeerplaats, hij doet zelf ook nog wat geinige Randall van Clerks-moves. Eindelijk wat huiselijk geluk zo lijkt het, maar enigszins cliché weet de kijker wel waar dit op gaat uitdraaien. Er volgt een drieklapper van plotwendingen, waarvan de eerste dus voorspelbaar is, de tweede zeer moeizaam, maar die zet wel de derde op. Daar onderneemt Mia een wraakactie die in het oeuvre van de Dardennes had gepast. Erg spannend en eindigend in een hartverscheurende omhelzing. Even mooi is het gezinsdansje op de klanken van Life's a Bitch van Nas waarop de film had kunnen eindigen. Eerder hadden gouwe ouwe hiphop-helden Eric B & Rakim ook al een fijne bijdrage geleverd.