Sunrise

Subliem gefilmde jaren '20-klassieker, ondertitel A Song of Two Humans, waarvoor Murnau gigantische sets uit de grond stampte. De beelden zijn navenant indrukwekkend. Een film voor op posters zou je bijna zeggen. Dé op alle vlakken mooiste scène van de film is een sequentie waarin De Man achter zijn Vrouw aan rent, die voor hem op de vlucht is nadat hij haar probeerde te doden. Jawel! Ze rennen door bossen en dan komt daar ineens een tram aan, waar beide in springen. Op weg naar de Grote Stad. Totale magie. De Man (George O'Brien) is me trouwens het agressieve kereltje wel. Niet alleen wil hij zowel vrouw als minnares doden, daar zit een hele film tussen, ook zwaait hij als een echte fundi met een mes als een klant bij de kapper een heimelijke blik op zijn vrouw werpt! Zijn moordneigingen kun je overigens makkelijk zien aan komen, want even daarvoor gaat hij als een zombie rondlopen. Dat mag nogal oubollig en koddig zijn, de kop van die O'Brien is wel zeer modern, op de een of andere manier. Dat geldt niet voor zijn koket met de ogen knipperende vrouw en minnares, maar zo horen vrouwen er ook uit te zien in zwijgende films. Het einde lijkt bitter als Bogart's In a Lonely Place te worden, maar dat ging Murnau en/of de studio kennelijk toch te ver.