L'Heure d'Été

Net als Le Voyage du Ballon Rouge in opdracht gemaakt van een of ander museum, maar dat pakt hier toch minder geslaagd uit. De setting is op zich wel leuk, een artistieke familie waarin de mater familias jarenlang de kunstcollectie van schilder heeft beheerd, na diens dood. Die man wordt oom genoemd, maar de moeder had in elk geval wel wat met hem. Het begin is alleraardigst als de familie van over de hele wereld bij elkaar komt voor de jaarlijkse familie-conferentie. Moeder dropt al hints van een naderend einde en in het volgende gedeelte van de film is iedereen weer bijeen, zonder haar. Daar zit misschien wel de mooiste scène, als een van de zoons voorstelt het huis te behouden, maar daar duidelijk weinig enthousiasme bij de anderen voor treft. Hij verdwijnt naar de keuken met wat lege kopjes en even later volgt met intense blik zijn solidaire vrouw, die hem in het donker aantreft. "Huil je" "Doe niet zo belachelijk!". Uiteindelijk gaat de hele collectie (en het huis) gewoon wel in de verkoop en begint het gesubsidieerde gedeelte wat mij niet kon boeien. Al zijn de grap rond een dure vaas (wat een werkster niet weet) en een wiet-akkefietje nog wel vermakelijk.