Touching the Void

Heel lang dacht ik: dit stelt niet veel voor, maar het gaat echt om het laatste kwart. In eerste instantie een typisch Discovery Channel shockdoc met kutmuziek, die had sowieso echt wel beter gekund, ook in de betere fasen. Twee jonge Britse bergbeklimmers vertellen als talking head hoe ze in '85 een Peruvaanse berg bedwongen. Of dat althans probeerden. Ze laten een toevallige Britse passant achter in een basiskamp en beginnen. Het is een gedoe, maar de top wordt gehaald. Juist de afdaling is risky! (Schijnt altijd zo te zijn) Er was geen film als 'r eentje niet half de berg afdondert, daar hangt en de ander niets anders kan doen dan het touw doorsnijden om zelf met moeite het kamp weer te bereiken. De ongelukkige, een ambitieus figuur die een beetje op wielrenner Marc Lotz lijkt, is in een of andere spelonk gevallen. Het is onmogelijk om die angst van een eindeloze eenzame nacht daar opgesloten zitten op celluloid te krijgen. (Ik vergeet nog dat ie zijn poot had gebroken!) Maar goed, hij klimt eruit en vanaf het moment dat hij door een gangetje naar buiten kruipt en languit in de zon gaat liggen wordt de film eindelijk heel mooi. Want hij is er dan nog lang niet. Juist dan nog sterven zou zo erg zijn, en dat gevoel krijg je als kijker zeker mee. Met de bekende psychologie-tactiek van kleine stapjes ("Kaizen") weet hij zich vooruit te strompelen en hoppen en dan komt het mooiste moment: hij ligt vlakbij het kamp, hij ruikt de pisplek en dan is de vraag - het is dagen later- zijn mijn maten er nog? Hier schittert het derde wiel aan de wagen, niet eens een bergbeklimmer, waar ik een enorme sympathie voor heb. Hij hoort de stem liggend in de tent, maar durft niet te gaan kijken, bang als hij is wat hij aan zou treffen. Meest indrukwekkende beeld van de film.