L'Armée des Ombres

Hier gebeurde iets merkwaardigs. Ik werd eigenlijk zo enthousiast over het eerste uur, of zeg de eerste twee van de episoden waaruit deze grimmige Franse verzetsfilm bestaat, dat ik in de tweede helft de draad niet meer op kon pikken. Ik had eigenlijk te hard zitten genieten en klassieker zitten denken. (Wat het wellicht toch wel is) Eerst zien we een ogenschijnlijk sullig figuur (als die huisacteur van de Dardennes) in een krijgsgevangenenkamp opgesloten worden, hij observeert de boel, zit in een cel met losers en wordt later naar de Gestapo gebracht, dus zo'n sul is het eigenlijk niet en dat blijkt wel als ie op Tarantino-achtige wijze ontsnapt en bij een kapper schuilt. De sfeer van dit alles is magnifiek en de beelden zijn (overal overigens) subliem. Veel blauwige duisternis, superesthetisch. In de tweede (of was het nou derde) episode zien we een heel andere, jongere kerel een radio naar Parijs smokkelen en een bezoekje aan zijn wereldvreemde broer brengen. Maar op dat moment zat ik dus te denken, waar is die gast uit het begin nou gebleven, ik herkende ineens niemand meer, en dat terwijl alle episoden toch echt verband hebben. Bedwelmd door de sfeer zou je bijna kunnen zeggen, mooi bleef het wel.