The Magnificent Ambersons

Er is niemand die films zo goed (en snel) kan neerzetten als Orson Welles. Hier als verteller (ook van de aftiteling!) die het opgroeien van een jonge telg van de Ambersons schetst in veranderende tijden. Dat laatste is het hoofdthema, en de jongeling (een naar sujet en moederskindje) is het slachtoffer. Net als alle Ambersons eigenlijk. Dit alles gesymboliseerd door de opkomst van de auto en het verdwijnen van de paardenkarretjes. Nooit geweten trouwens dat ze eerst letterlijk gemotoriseerde paardenkarretjes maakten. Wel logisch eigenlijk. De jongste Amberson papt aan met de prachtige Anne Baxter, maar kan (dus) de sprong naar de moderne tijd niet maken, in zijn geval benadrukt door haar uitvinder-vader. Amberson houdt vast aan zijn moeder (en zij aan hem misschien). In een van de mooiste scènes vertelt hij zijn dinnetje dat hij op wereldreis gaat en, zo zegt ie haar melodramatisch, misschien wel nooit meer ziet. Dat doet haar pijn, maar ze houdt zich in de laconieke wraakoefening met moeite groot. Wat aan The Magnificent Ambersons vooral opvalt is hoe de film in slechts negentig minuten toch heel rustig kabbelende familiescènes weet te schetsen, waarin George bijvoorbeeld een heel diner naar binnen schuift, ondertussen met zijn tante pratend.