Masculin Féminin

Ondertitel: 15 faits précis. Een van de betere Godards, ook al noemde Bergman de film 'numbingly boring'. Hij moest eens in de spiegel kijken. Geintje. De ontregelaar Godard heeft de film weer opgekalefaterd met tal van tussentitels en audio-grapjes en andere overbodige onzin, maar in het hart is dit gewoon een jeugdig Parijs slice of life verhaal. JP Léaud werd kennelijk niet alléén door Truffaut gewaardeerd en speelt ook hier een hoofdrol, en dat doet hij goed, puur qua acteren is het vermoedelijk zijn allerbeste rol. (De Doinel-verhalen zijn beter, maar da's wat anders) Hij papt aan met een Lily Allen-zuchtmeisje-zangeres (Yéyé noemen ze dat). De liefde komt vooral van zijn kant, zo neemt hij in een 'record booth' op een treinstation een ode aan haar op. (Meteen op lp geperst) Prachtmonoloog. Valt verder niet veel over te zeggen, gewoon goed getroffen Parijse sixties-sfeer, bijna twee uur lang. Machismo en vrouwonvriendelijk wellicht, maar daarachter zit heel veel onzekerheid.