De Helaasheid der Dingen

Heb sterk het gevoel dat hier een nog veel betere film in had gezeten, maar tegelijkertijd is ie nu, ondanks de gebreken, ook al fijn. Heb het boek niet gelezen, maar vraag me af of daar ook een "nu" in zat, met het alterego van de schrijver dat een kind krijgt. Hij maakt van de meest cynische grappen ooit in films: "er was nog een waterkansje dat het kindje doodgeboren werd." Het gaat in Helaasheid vooral om de flashbacks, gelukkig het merendeel van de film. "Het wonder is geschiedt! Het wonder is geschiedt!" De schrijver groeit op in een huis vol Tokkie-ooms, die zuipen en... zuipen. Eentje lijkt zelfs wat op James Hetzfield (en een ander op Danny de Munck). In het begin lijkt de acteur die de vader speelt wat door de mand te vallen, maar gaandeweg krikt ie zijn niveau op en zo rond het uur is de film van een schitterende melancholie. Tegelijkertijd voelt het dan al aan alsof de film afgelopen is, maar dan hebben we nog driekwartier te gaan. De structuur blijft moeizaam en waarom zitten er af en toe ineens zwart-wit shots in? De bierdrink- en wielerwedstrijden en algehele cafésfeer zijn wel heerlijk. Op de buiten-wc kakken terwijl je stadsnichtje je observeert, met je broer langs de waterkant over neuken babbelen en op het internaat (waar het hoofdpersonage zichzelf wijselijk naartoe laat verschepen) ruimt de film zelfs nog even tijd in voor een kussengevecht plus rondvliegende veren, een ode aan Zéro de Conduite.