Nostalghia

Even onbegrijpelijk als Ulysses' Gaze, maar toch is Tarkovsky net even wat boeiender. Al haalt deze het in de verste niet bij The Sacrifice, zijn allerlaatste. Nostalghia maakte hij in Italie, maar het is een asgrauw Italie, alsof het Pompeii is, waar een depressieve dichter rondsjokt. De eerste anderhalf uur zijn wat mij betreft volkomen onbegrijpelijk, maar dan komt die dekselse Tarkovsky toch nog met een mooi einde op de proppen. Een gek steekt zichzelf in de hens en de dichter loopt als een soort kinderbezweringsritueel met een kandelaar heen en weer. Vraag me niet hoe of waarom, maar ik werd er toch door geraakt.