The Sacrifice

Ik had de Tarkovsky-collectie ongemerkt al bijna compleet. Van Ivan's Childhood vergeet ik altijd dat het van hem is, wel een mooie film natuurlijk. Na The Sacrifice nog twee fictiefilms te gaan. Dit was zijn laatste, in Zweden gemaakt, met Nykvist achter de camera. Of 't nou door de taal komt, of de beelden, het is allemaal erg Bergman, inclusief Wilde Aardbeien-achtige droomflashbacks. Het Bergmaniaanse zit vooral in het begin, als een oudere man al filosoferend wandelt met zijn zoontje. Die overigens consequent en heel irritant Little Man wordt genoemd. Er duikt een al even filosofisch ingestelde postbode op en dan nog wat andere familieleden en vrouwen. Het lijkt een betrekkelijk normale dag, maar dan beginnen de kasten te trillen. Een vliegtuig dat door geluidsbarrière gaat? De oude man gaat eens buiten kijken en in een van de mooiste momenten baadt alles ineens in een vreemd blauwgroene gloed. Nu belanden we op vertrouwd Tarkovsky-terrein. De apocalyps komt, al dan niet nucleair. Paniek bij de dames en de oude man die het op een bidden zet. Hij belooft alles wat ie liefheeft op te offeren als de boel maar gered wordt. De postbode heeft zo zijn eigen heksentheorie. The Sacrifice is een erg lange film, maar de middendip/of midden driekwart wordt zonder meer goedgemaakt met een bijzonder (en heel beroemd einde). Belofte maakt schuld.