The Way

Oorspronkelijk heet ie Yol. Ik weet niet of dat Turks of Koerdisch is, maar dit is in elk geval een met gevaar voor eigen leven gemaakte Koerdische film uit de jaren '80. Ik geloof dat de regisseur hem in de gevangenis geschreven had en van daaruit aanwijzingen gaf! Yol moet het zeker niet van subtiliteiten hebben, veel vernederingen en vrouwenhaat, de bekende eerkwesties die Turkije in deze film op Iran doen lijken. Ook het acteren is soms wat vet aangezet, soap-achtig. Het begin mag er wel wezen. Er klinkt een Blade Runner-achtig synthesizermuziekje, dat prettig contrasteert met de fraaie beelden van een Turkse gevangenis. Eigenlijk jammer dat we die plek al snel verlaten, de film volgt vijf mannen die op verlof mogen. De grappigste is een nerveus kereltje met een geel vogeltje, die helaas al snel uit het verhaal wordt afgevoerd. De film concentreert zich toch voornamelijk op twee verhalen rond mannen die hun echtgenoten opzoeken en daar op problemen stuiten. De eerste is in een Crimson Gold-achtige verhaallijn schuldig aan de dood van zijn zwager, toen ze samen een juwelier overvielen. Zijn armoedige schoonfamilie is not amused, maar hij krijgt zijn vrouw toch mee. Samen in de trein wordt er een vurig bezoekje aan het toilet gebracht, waar de mede-passagiers dan weer niet tegen kunnen. Er ontstaat nog net geen lynch mob. Het andere verhaal is nog veel schrijnender en vergeet je niet snel. Een gevangene moet zijn vrouw ophalen, die in de tussentijd hoer is geworden (hoe komt ze erop!) en nu door haar Osama Bin Laden-familie acht maanden op water en brood is gezet. In een schokkende parallel waar Lars von Trier trots op zou zijn zien we de man op de heenweg eerst zijn paard met een zweep geselen, om het in de vrieskou gaande te houden (het beest geeft alsnog de geest) en op de terugweg, jawel, zijn vrouw!