The Lady from Shanghai

De bekende gemankeerde klassieker van Welles, die eigenlijk een prent van 2.5 uur in gedachten had maar 'm zag versneden tot eentje van 87 minuten, waarna de rest van de filmrollen verging. Zelfs in deze versie is Shanghai een uiterst vermakelijke en geslaagde film noir. Of meer een parodie op noir, want waar daar het hoofdpersonage in onnavolgbare verwikkelingen in de problemen belandt, loopt de man hier met open ogen als een ware fool (hij laat niet na het te benadrukken) in de val. De eerste tien minuten zijn magistraal. Welles (hij speelt zelf de hoofdrol) vertelt in een curieus Iers accent, waar hij heel hard op oefende denk ik, over hoe hij in de ban kwam van een hele mooie vrouw. Rita Hayworth, ook in werkelijkheid zijn vrouw, althans voor even destijds. Hij komt haar tegen in een park, zij rijdt in een koetsje, hij biedt haar een sigaret, zij zegt niet te roken, maar vouwt 'm netjes in een servetje en bergt het rokertje op in haar handtasje. Alles met een galantie en een coolheid van heb ik jou daar. De twee belanden in een parkeergarage, zij offert hem een baan, Welles weigert, maar typisch voor de film, gaat ie uiteindelijk toch. Ze gaan op cruise, waar de vrouw getrouwd blijkt te zijn met een kreupele en geniale advocaat, die een legertje handlangers en bedienden om zich heen heeft. Stuk voor stuk excentrieke personages, zo is er ene George die bijna als een infantiele Brian Wilson achter de piano zit. Ook Rita Hayworth zingt nog een liedje, zonnend in een badpak. Tijd voor een moord en nog wat andere schimmige verwikkelingen, helaas onderbroken door een wel heel lange grappig bedoelde rechtszaak, waar de kreupele advocaat Welles moet verdedigen. Het eindigt allemaal klassiek in een verlaten attractiepark, met heel veel kapotte spiegels.