The Five Obstructions

In die ILX noughties top 100-draad brak binnen een paar posts alweer de pleuris over Von Trier uit. Eigenlijk zonde van de tijd. Ik vraag me ook af of hij echt een eikel is, ook al is hij weer flink aan het narren en sarren in The Five Obstructions. Al die provocaties zijn volgens mij ook een schild om zijn zelfhaat, of zoiets. In The Five Obstructions geeft hij een soort 'tough love' aan zijn favoriete filmmaker, Ene Jørgen Leth die ik niet kende. Gedurende de opdrachten sijpelt wel door dat Leth (overigens net als Von Trier) een depressieveling is en Von Trier pusht 'm gewoon tot wat actie. Helemaal niet zo onaardig! Leth moet van Lars vijf remakes van een van Leth's eigen korte films maken. Een filosofische verhandeling over de perfecte mens. De eerste twee zijn filmisch gezien het best gelukt. Eentje op Cuba met ultrakorte shots van twaalf frames (klik klik klik) en daarna in Bombay te midden van miserie, met een doorzichtig scherm als achtergrond, waar de mensen zich verzamelen om na de opnames van een etende man te kijken. In duur pak en een rijke maaltijd. Schrijnend en het zegt toch iets. (Wát moet je me niet vragen) Daarna probeert Von Trier de boel bewust te verknallen en dat lukt.