L'Eclisse

Je ziet hier wel dat Godard en Antonioni toch in hetzelfde vaarwater zagen, die ekte ekte intellectuele Europese cinema. L'Eclisse deed me minder dan Il Deserto Rosso, maar (dooddoener) de zwart-wit beelden zijn wel erg mooi. Een erg knappe blonde vrouw breekt na een nacht discussiëren met haar vriend, die uit de film verdwijnt. De treurende vrouw probeert een en ander te verwerken door o.a. haar moeder op de beurs van Rome op te zoeken. Totale hysterie aldaar, wat verwacht je met Italianen, al vond ik dat de film er net iets teveel tijd doorbrengt. De vrouw vindt er wel een nieuwe kerel, de jonge Alain Délon en de twee beginnen wat. Als gezegd, allemaal met ontzettend veel stijl (Louis Malle-achtig ook wel) in beeld gebracht. Het einde is klassiek, al had ik in eerste instantie volstrekt niet door wat er gebeurde. Ineens is het duo verdwenen, een man loopt met een krant met een kop over nucleaire oorlog (Tarkovsky!) en daarna is iedereen weg en ademt de film rustig in lege beelden naar zijn einde. Moest in een boekje opzoeken wat hier dan ook allemaal te betekenis van was!