Ulysses' Gaze

Twee films van Angelopoulos in een week is, kuch, teveel van het goede. Ik wist dat dan ook niet van tevoren, ik dacht dat dit een Amerikaans epos was met Harvey Keitel. Die zal dan wel Griekse roots hebben. Hij sjokt hier drie uur lang door de pretenties van Angelopoulos. Het begin is nog best leuk, Fellini-achtig. Keitel als regisseur (en een soort Odysseus) voor het eerst in jaren terug in Griekenland. Wie herkent 'm nog, en is dat daar Penelopeia? Hij is op zoek naar drie verloren gewaande film-opnamen, de eerste die ooit in Griekenland zouden zijn gemaakt. Hij begint een Balkan-reisje. (Deze regisseur is klaarblijkelijk nogal van de roadmovies) En dwaalt ondertussen ook door zijn eigen herinneringen, als ik 't goed had begrepen... Mooiste scène is een door de jaren heen flitsend (haast oneindig) oudjaarsfeestje waarin zowel de jonge als de oude Keitel rondlopen, denk aan Bergman en Allen's Deconstructing Harry.