Jindabyne

Vergeleken met Lantana (eveneens van Ray Lawrence) is dit toch wel een erg matige film. De tv-gids leek enthousiast, maar gaf als teken aan de wand ook maar drie sterren. En daar kan nog best een halfje af. Jindabyne verplaatst Carver's Short Cuts-verhaal van het meisje in de rivier naar Australië, maar het enige interessante dat het toevoegt is het raciale aspect. Het meisje is in dit geval namelijk aboriginal, overigens met een voorliefde voor spierwitte country, die ze in de geslaagde opening prachtig zingt. Dan verschijnt de schurk, die me aan Terre'Blanche deed denken. (Australië, een even fout land als het oude Suid-Afrika) Er zit iets onder je auto schreeuwt hij haar toe. Ze stopt en that's it natuurlijk. Het zou veel beter geweest zijn als die hele slechterik niet meer te zien zou zijn geweest, maar nu zien we 'm later het lijk dumpen. Lawrence plakt er vreselijk overdreven klaagzangmuziek onder. Sterker nog, de bad guy lijkt iedereen in het dorpje Jindabyne in de gaten te houden en gedraagt zich eigenlijk hartstikke verdacht. (Waar verder niets mee gebeurd) Zo probeert Jindabynev veel te veel te laten zien en komt het vistripje er maar heel bekaaid af. Beter geslaagd is de rol van Laura Linney (als echtgenote van een van de vissers), die in het tweede, betere uur van de film een groot aandeel krijgt. Zij ontwikkelt een enorm schuldcomplex, wat ze waarschijnlijk al had nadat ze in een postnatale depressie kwam. Ook nu maakt ze bepaald geen gezonde indruk, maar dat blijkt (wederom) een zwangerschapje te zijn. Ook dat is weer een verhaallijn die de boel eigenlijk nodeloos ingewikkeld maakt en uiteindelijk maar gewoon wordt vergeten.